داریوش ارجمند گفت: «نمایش بایدبراى همه آزاد باشد تا هر هنرمندى که
مى خواهد به اجراى نمایش بپردازد و مردم بتوانند هنر اصیل را انتخاب
کنند.» داریوش ارجمند؛ بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون؛ موضوع آسیب شناسى
جشنواره تئاتر فجر را بحثى گسترده دانست که باید در مورد آن نشست هاى
تخصصى و پژوهشى فراوانى انجام شود و در ادامه به شبستان گفت: «باید ببینیم
در طى این ?? سال و برگزارى بیست و هفت دوره از جشنواره تئاتر فجر این
رویداد تا چه حد توانسته نمایشنامه نویس، کارگردان و بازیگر حرفه اى به
تئاتر کشور تحویل بدهد.» وى در ادامه افزود: «زمانى که جشنواره هاى ما به
دلیل آسیب ها و ضعف هاى فراوان بسیارى از کارگردانان سرشناس خود را از دست
مى دهد و افرادى مانند حمید سمندریان، بهرام بیضایى، على رفیعى و بسیارى
دیگر ترجیح مى دهند فارغ از این جشنواره و جشنواره ها کار خود را به صحنه
بیاورند و حضور در جشنواره براى آنها مطرح نباشد این خود مى تواند یکى از
بزرگترین آسیب هاى جشنواره هاى ما محسوب مى شود.» بازیگر نمایش «دندون
طلا» به کارگردانى میرباقرى با تاکید بر این که جشنواره جایى است که مردم
در آن حضور دارند گفت: «جشنواره تئاتر باید با پویایى تئاتر همراه باشد
وقتى تئاتر شهر نزدیک به یک سال به اسم تعمیرات بسته باشد دیگر برگزارى
جشنواره چه معنى دارد و چرا به جاى صرف بودجه هاى این چنینى مسئولان تئاتر
فجر این بودجه را صرف سامان بخشیدن به ترک دیوار مجموعه تئاتر شهر
نمى کنند؟.» ارجمند، توزیع ناعادلانه اجراى صحنه اى براى کارگردانان و
هنرمندان را بزرگترین مانع رشد تئاتر در ایران دانست و خاطرنشان کرد: «هنر
در چارچوب هاى گزینشى و روابطى جاى نمى گیرد به صرف اینکه کارگردانى دوست
مدیرى است و یا اینکه چون مسئولیت فلان نهاد بر عهده اوست نباید با
بودجه هاى آنچنانى هر سال کار تولید کند و برخى دیگر از هنرمندان هر چند
سال یک بار نیز فرصت اجراى نمایش نصیبشان نشود.» وى در ادامه افزود:
«نمایش باید مانند هوا براى همه آزاد باشد اگر براى اجراى نمایش شرایط
بگذاریم هنر را تبدیل به محلى براى کسب و کار کرده ایم. باید اجازده بدهیم
هر هنرمندى که مى خواهد به اجراى نمایش بپردازد آزادانه عمل نماید یا مردم
او را برمى گزینند و یا با گرفتن پاسخ منفى به سمت حرفه دیگرى مى رود.»
ارجمند در پایان تصریح کرد: «موانع بزرگى مانند شرایط تصویب متن، عدم صدور
مجوز اجرا و بسیارى دیگر از این دست را مى توان برشمرد که کیفیت را از
تئاتر و جشنواره هاى آن گرفته و تنها سودى که نصیب متولیان نمایش کرده است
افزودن به آمار و ارقام فعالیت مدیریتى آنها است.»

پس از سپرى شدن یک سال پر از موفقیت براى نویسندگان کتاب هاى غیرداستانى
در بریتانیا، سال ???? سال اقبال نویسندگان کتاب هاى داستانى در این کشور
خواهد بود. به گزارش خبرگزارى کتاب، به نقل از آبزرور، سال ???? بدون
چندان مشابهتى به سال هاى پیشین، سالى نه چندان پربار براى رمان و
کتاب هاى داستانى بود و آثار چندانى در این زمینه منتشر نشد. کم رونق بودن
کتاب هایى که به فهرست بوکر راه یافته بودند؛ دلیل خوبى بر این مدعاست. در
این میان در انگلستان کتاب هایى چون کتاب خاطرات «شرى بلر» توانست نبض
بازار کتاب را در دست بگیرد.شاید به جرات بتوان گفت با ارزش ترین کتاب
داستانى منتشر شده در سال گذشته، در انگلستان کتاب «بى پروا»ى سباستیان
فالک بود که داستان جدیدى از مجموعه «جیمز باند» را براى دوستداران مامور
??? به ارمغان آورد. با این حال باید گفت که این روند براى سال جدید ادامه
نمى یابد و احتمالا آثار داستانى و رمان ها گوى سبقت را از آثار
غیرداستانى خواهند ربود. دلیل این امر، آثار بى شمارى از رمان نویسان
برجسته است که در نوبت انتشار قرار دارند. به نظر مى رسد این رقابت با
انتشار اثر «مارتین امیس» به خوبى آغاز شود.اما پیش بینى دیگر، انتشار
اثرى پر سر و صدا از «فیلیپ راث» است. سپتامبر آینده شاهد انتشار
«فرومایه» اثرى جدید از این نویسنده آمریکایى خواهیم بود.

حافظ موسوى با این اعتقاد که هر شاعر خوبى، مدرس خوبى نیست، ویژگى کارگاه
شعر موفق را پرهیز از محفل گرایى مى داند. این شاعر درباره کارگاه هاى
شعر، عنوان کرد: «به  اعتقاد من، لزوما هرکسى که شاعر خوبى است، ممکن است
مدرس خوبى در کارگاه شعر نباشد؛ هرچند به هر حال، یک شاعر براى اداره یک
کارگاه بهتر از یک ادیب است. همچنین شاعر چنانچه مى خواهد کارگاه موفق و
سرپایى داشته باشد، ضرورت دارد از مبانى نظرى هم اطلاع داشته باشد و باید
نقد ادبى و نحله هاى شعر ایران و جهان را بشناسد، تا نتیجه مطلوبى داشته
باشد؛ اگر کارگاه تنها بر اساس نقد هاى حسى و غریزى استوار باشد، نتیجه اش
چندان قابل اطمینان نیست.» او ویژگى کارگاه شعر موفق را پرهیز از
محفل گرایى دانست و با تأکید بر رونده بودن کارگاه شعر براى حفظ
پویایى اش، به ایسنا گفت: «یکى از ویژگى هاى مثبت هر کارگاهى، رونده  بودن
آن است؛ یعنى این طور نیست که بخواهد تا ابدالدهر با یک گروه ثابت کار
کند.» موسوى درباره انگیزه هاى اقتصادى در کارگاه هاى ادبى، متذکر شد:
«انگیزه هاى اقتصادى در شکل گیرى این کارگاه ها کم و بیش مؤثر است؛ اما
آن گونه نیست که تعیین کننده باشد. با این حال، قطعا برگزارى کارگاه ناشى
از انگیزه هاى اقتصادى است. طبیعى است کسى که کارش شعر و ادبیات است،
نمى تواند از رهگذر فروش کتاب و حق التألیف زندگى کند.» او همچنین اظهار
کرد: «چهره  بودن شاعر در جذب هنر پژوهان نقش زیادى دارد؛ زیرا اولین چیز
براى کسى که در جست وجوى کارگاه است، آشنا  بودن با آن شخصى است که کارگاه
را به عنوان معلم و راهنما اداره مى کند. طبیعى است که حتى اگر فردى
صلاحیت لازم را داشته باشد؛ اما در جامعه ادبى، شهرت نداشته باشد، ممکن
است با استقبال کم ترى مواجه شود؛ از این رو چهره  بودن فرد برگزار کننده
کارگاه در جذب هنرپژوهان تأثیر گذار است.»